`Αραγε τι τουρισμό θέλουμε στην Ελλάδα; Μαζικό ή πολυτελείας;
«Η τουριστική ανάπτυξη μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα του 21ου αιώνα στους κορυφαίους σε παγκόσμιο επίπεδο τουριστικούς προορισμούς, αλλά για να ανταπεξέλθουμε στο διεθνή ανταγωνισμό, είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο και αποδοτικό μοντέλο, ώστε να καταστεί η Ελλάδα ένας προορισμός σύγχρονος, ο οποίος θα προσφέρει τις απαιτούμενες σε αρτιότητα υποδομές, τις ποιοτικές υπηρεσίες και παράλληλα θα μπορεί να αναπτύσσεται τουριστικά με σεβασμό στο περιβάλλον, στην αρχιτεκτονική, αλλά και την πολιτισμική παράδοση,
Η τουριστική πολιτική τα επόμενα χρόνια, θα βασίζεται στο τρίπτυχο: πολυμορφία, βιωσιμότητα και ποιότητα. Η πολυμορφία, μπορεί να συνδυάσει όλες εκείνες τις μορφές τουρισμού που κάτω απΆ την ομπρέλα της οικολογικής συνείδησης, μπορούν να αποτελέσουν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αγορές-θύλακες. Η πολυμορφία μέσω της ανάπτυξης και μέσω της δημιουργίας νέων θεματικών μορφών τουρισμού, μας προσφέρει κάτι εξαιρετικά σημαντικό, τη βιωσιμότητα σε μία βάση 12μηνη, μία βιωσιμότητα η οποία μπορεί να αποτελεί τον κεντρικό δεύτερο άξονα της στρατηγικής μας. Η ποιότητα, από την άλλη, θα πρέπει να διέπει την τουριστική ανάπτυξη σε όλες τις πτυχές της». Τα παραπάνω είχε αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, κ. `Αρης Σπηλιωτόπουλος, στο τελευταίο Συνέδριο του Economist και έκτοτε πολλές προσπάθειες και δράσεις της ελληνικής τουριστικής ηγεσίας υλοποιούνται ή προγραμματίζονται στο πλαίσιο αυτό.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι: Κατά πόσο είμαστε έτοιμοι ως λαός να πετύχουμε τον εθνικό αυτό στόχο, της τουριστικής αναβάθμισης, βασιζόμενοι στο τρίπτυχο: πολυμορφία, βιωσιμότητα και ποιότητα; Η προσπάθεια, όπως έχει επανειλημμένα τονίσει και ο Υπουργός πρέπει να είναι συνολική και από όλους τους εταίρους της τουριστικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των Ελλήνων πολιτών, που στη καθημερινότητα τους έρχονται σε επαφή και συναλλάσονται με εκατομμύρια τουρίστες, που επισκέπτονται ετησίως την χώρα μας.
Εδώ έγκειται άλλωστε και η σημασία της τουριστικής συνείδησης, που κανείς είναι να απορεί σε τι βαθμό έχει εν τέλει γίνει κτήμα των περισσοτέρων εξΆ ημών. Μια βόλτα στο αεροδρόμιο Ηρακλείου «Νίκος Καζαντζάκης» αρκεί για να σχηματίσει κανείς εικόνα για τον ελληνικό τουρισμό, αλλά και την τουριστική συνείδηση των συμπολιτών μας.
Στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο γίνεται καθημερινά μάχη μεταξύ των οδηγών ταξί και των οδηγών πολυτελών οχημάτων (λιμουζίνων), για τις μεταφορές των τουριστών, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι από την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους στην χώρα μας με την ελληνική πραγματικότητα. ¶ραγε κανείς δεν σκέφτεται ότι τα γεγονότα αυτά δυσφημούν την Ελλάδα παγκοσμίως; Και από την άλλη, είναι δυνατόν τα αεροδρόμια της Ελλάδας το 2008 να μοιάζουν με αγωνιστικούς χώρους ελληνορωμαϊκής πάλης; Τόσες προσπάθειες του Υπουργείου είναι δυνατόν να πηγαίνουν χαμένες, εξαιτίας ορισμένων ατόμων, στα οποία προφανώς η έννοια «τουριστικής συνείδησης» φαντάζει ξένη;
Και να σκεφτεί κανείς πως η μόνιμη διαμάχη των οδηγών βασίζεται στη μεταφορά ή μη των τουριστών με λιμουζίνες. Οι τουριστικοί πράκτορες, που ασχολούνται με τον πολυτελή τουρισμό και οι ξενοδόχοι, όπως ο νόμος ορίζει, προσφέρουν αναβαθμισμένες ποιοτικές υπηρεσίες στους επισκέπτες του νησιού, συμπεριλαμβανομένης και της μεταφοράς από και προς το αεροδρόμιο με λιμουζίνες, με απώτερο στόχο την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση τους.
Οι οδηγοί ταξί, από την άλλη κάνουν λόγο για υποκλοπή πελατείας τους, κατηγορώντας τους πράκτορες και τους ξενοδόχους πως στο πακέτο υπηρεσιών που προσφέρουν στους πελάτες τούς χρεώνουν τη μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο με τιμή που ξεκινά από 500 έως και 1.500 ευρώ, όταν οι ίδιοι τους μεταφέρουν με μόλις 55 ευρώ.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 393/1976 και του Π.Δ. 339/1996, περί λειτουργίας τουριστικών γραφείων, στο προσφερόμενο πακέτο διακοπών περιλαμβάνεται και η μεταφορά πελατών νόμιμου τουριστικού γραφείου – από το Αεροδρόμιο ή το Λιμάνι προς το ξενοδοχείο και το αντίθετο ή άλλο προορισμό με ιδιόκτητα ή μισθωμένα ή δημοσίας χρήσεως μεταφορικά μέσα (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ελικόπτερα, λιμουζίνες, τουριστικά λεωφορεία, κτλ), εφόσον διαθέτουν την απαιτούμενη άδεια.
Συνεπώς, καθίσταται σαφές και ξεκάθαρο πως η μεταφορά τουριστών με λιμουζίνες, αλλά και άλλα μέσα, είναι απολύτως νόμιμη, από πλευράς των τουριστικών γραφείων και ξενοδοχείων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο κάθε τουρίστας κάνει τις δικές του επιλογές. Αν κάποιος θέλει να μεταφερθεί στο ξενοδοχείο του με λιμουζίνα έχει το δικαίωμα να το κάνει, όπως μάλιστα ορίζει και ο νόμος, στο πλαίσιο προώθησης του πολυτελούς τουρισμού. Αν πάλι θέλει να μεταφερθεί με ταξί, δεκάδες τον περιμένουν στην έξοδο του από το αεροδρόμιο.
Θέμα «υποκλοπής πελατείας» λοιπόν, που θέτουν οι οδηγοί ταξί, δεν τίθεται. Είναι δικαίωμα του τουρίστα να πληρώσει είτε 50 είτε 1.500 ευρώ για τη μεταφορά του. Ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες επιλέγει. Επειδή μάλιστα η διαφορά στη τιμή είναι τεράστια, δύσκολα θα καταφέρει κανείς να πείσει κάποιον τουρίστα να πάρει λιμουζίνα και όχι ταξί για το ξενοδοχείο του και αντίστοιχα πολύ δύσκολα θα καταφέρει κανείς να πείσει τον VIP τουρίστα που έχει επιλέξει και προπληρώσει, στο πλαίσιο ενός πακέτου ταξιδίων, να πάρει ταξί και όχι λιμουζίνα για το ξενοδοχείο του.
¶ραγε τι τουρισμό θέλουμε στην Ελλάδα; Είμαστε προετοιμασμένοι για την προσέλκυση και εξυπηρέτηση μόνο του μαζικού τουρισμού; Μπορούμε να μιλάμε για τουρισμό πολυτελείας; Πως θα γίνει τελικά το ποιοτικό άλμα του ελληνικού τουρισμού, που θα τον αναδείξει στους κορυφαίους του 21ου αιώνα, όταν εικόνες από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου ταξιδεύουν δια στόματος σε όλο τον κόσμο;
