Η οποιαδήποτε προσπάθεια για τη διατήρηση του κλάδου –ειδικά των ξενοδοχείων– συνίσταται από τον επιμερισμό πρωτοβουλιών εκ μέρους της επιχειρηματικότητας στο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο υποχρεωτικά θα πρέπει να διακατέχεται αρχικά από βασικές γνώσεις και εν συνεχεία από εξειδίκευση
Πριν λίγες ημέρες ένας νεόφερτος -σχετικά- επιχειρηματίας της ξενοδοχειακής βιομηχανίας αναφωνούσε δημόσια σε μία συνάντηση την αντίθεσή του σε μία κατάθεση απόψεων από τους παρισταμένους (μερικοί από αυτούς έτυχε να είναι και ξενοδόχοι) για την εξειδίκευση και τη τουριστική παιδεία όπως: “Δεν υπάρχει ιεραρχία πλέον στα ξενοδοχεία, τα πάντα καθορίζονται από το budget και τους ή τον μεγαλομέτοχο, δεν είναι αναγκαία πλέον η τουριστική εκπαίδευση και εξειδίκευση, αρκετά κοστίζουν ήδη όλα αυτά σήμερα κ.λπ., κ.λπ.”.
Πρωταρχικό συμπέρασμα της παραπάνω αναφοράς προκύπτει τελικά το φαινόμενο να υπάρχουν (τελικά παραπάνω από όσο είχε εκτιμηθεί) σήμερα εμπλεκόμενοι στο ξενοδοχειακό ή τουριστικό προϊόν -χωρίς η στήλη να είναι κακοπροαίρετη με την ομάδα αυτή επιχειρηματιών- που συγκαταλέγονται σε ορισμένη μερίδα επενδυτών, οι οποίοι προσήλθαν από άλλες δραστηριότητες και δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει ακόμα ούτε αντιληφθεί το μέγεθος της αξίας, της δυσκολίας και της παραγωγής μιας οποιαδήποτε τουριστικής υπηρεσίας. Είναι δύσκολο βέβαια κανείς να αντιληφθεί σήμερα στην περίοδο της κρίσης ή, αν θέλετε, στην περίοδο του μεγαλύτερου “ξεκαθαρίσματος” της αγοράς, εφόσον βέβαια πιστεύει στο direct management (που το αποτέλεσμα διαφαίνεται μέσα από αριθμούς και λογιστικές εγγραφές) το φαινόμενο να δημιουργείται μία αφανής υπηρεσία σε κλάσματα δευτερολέπτου και να προσφέρεται αντίστοιχα με ρυθμό και γνώμονα την αξιολόγηση, την αποδοχή, την ταχύτητα, τη συσχέτιση με το κατάλληλο timing, που μόνο ένα πλήρως καταρτισμένο άτομο στην ειδικότητα θα μπορούσε να αντιληφθεί και να ενεργήσει αντιστοίχως.
Ο Coleman αρχικά ως κοινωνιολόγος και όχι μόνο, και στη συνέχεια ο Kottler, που παγκόσμια χαρακτηρίζεται -και όχι άδικα- ως ο γκουρού του marketing του 21ου αιώνα, αφιέρωσαν χιλιάδες ώρες σκέψης, έρευνας μέσα από διάφορες μεθόδους και practice στο να διατυπώσουν γραπτά συμπεράσματα όπως: οι πωλήσεις είναι συνάφεια ενεργειών που δημιουργούνται από “κοσμογονικές εκρήξεις και χημικές αντιδράσεις”, με αποτέλεσμα οι προσφερόμενες υπηρεσίες να έχουν το χαρακτηριστικό του στιγμιαίου και του αυτόνομου αντίστοιχα σε ένα προσφερόμενο προϊόν. Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία αυτή διακατέχει η ανάπτυξη του ατόμου ή ομάδας ανθρώπων, που μέσα από την ενσυναίσθηση και την αυτογνωσία, σε συνδυασμό πάντα με βασικές παραμέτρους γνώσεων και εξειδίκευσης, δημιουργεί, αναπτύσσει και προσφέρει το συγκεκριμένο προϊόν να είναι αποδεκτό και να ανταποκρίνεται στο λεγόμενο “value-for-money”.
Αυτό σημαίνει αυτόματα στον “αχανή” χώρο του τουρισμού όπου επικρατεί ο κανόνας ότι η υπηρεσία δεν αποθηκεύεται και δεν μεταπωλείται, να θεωρείται πλέον ανοιχτά ότι οποιαδήποτε αποτύπωση της εκάστοτε προσφερόμενης υπηρεσίας σε ένα ξενοδοχειακό κατάλυμα ή αντίστοιχα σε μία χώρα υποδοχής δεν υφίσταται να αντιγραφεί, γιατί απλά είναι στιγμιαία και μοναδική.
Επειδή λοιπόν αναφερόμαστε συνεχώς στην κρίση, θα πρέπει να τονιστεί ότι οποιαδήποτε αναφορά του όρου και του φαινομένου δε θα πρέπει να σηματοδοτεί τη δικαιολόγηση απόψεων που στηρίζονται και διέπουν άλλους παραγωγικούς τομείς της εκάστοτε οικονομικής διαδικασίας, με βασικό θέμα αναφοράς στο αν “βγαίνουν” ή δε “βγαίνουν” οι ισολογισμοί και τα νούμερα, αδιαφορώντας για την παραγωγική διαδικασία -και επιπλέον, κατά την ταπεινή μας άποψη, το μέλλον του οργανισμού/επιχείρησης.
Η αναφορά αυτή επικαλείται και γίνεται απλή στην κατανόησή της, διότι το ξενοδοχειακό management έχει κατά λάθος συμβληθεί και ταυτιστεί από πολλούς εμπλεκόμενους σαν βασική financial analysis, όπου οι εμπλεκόμενοι ηγέτες ή managers (δεν είναι το ίδιο), αντί να ασχοληθούν περισσότερο με την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων που διακατέχεται κάποιο άτομο που εργάζεται ειδικά σε πόστο front office (άμεσης επαφής) αναλώνονται στην ψυχρή αριθμολογία, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.
Σήμερα η κρίση στον τουρισμό είναι τόσο μεγάλη, που οι αριθμοί πολλές φορές είναι ανύπαρκτοι και αδύναμοι να δώσουν κάποιο τόνο αισιοδοξίας.
Στην εποχή που διανύουμε η οποιαδήποτε προσπάθεια για τη διατήρηση του κλάδου –ειδικά των ξενοδοχείων– συνίσταται από τον επιμερισμό πρωτοβουλιών εκ μέρους της επιχειρηματικότητας στο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο υποχρεωτικά θα πρέπει να διακατέχεται αρχικά από βασικές γνώσεις και εν συνεχεία από εξειδίκευση. Έτσι, ώστε να μπορεί μέσα από ένα ατομικό ή συλλογικό “brain storming” να προσθέσει κάτι συμπληρωματικό στα ήδη προσφερόμενα τουριστικά προϊόντα και υπηρεσίες και να προσδώσει ώθηση στο να αναπτυχθεί καινοτομία παντού και σε συνθήκες που η αγορά έχει ανάγκη, γιατί η κρίση είναι κοντά στο τέλος της.
Ο Δημήτρης Σούκουλης είναι αναπλ. καθηγητής Ξενοδοχειακής Τεχνικής ΟΤΕΚ Αναβύσσου και διοικητικό στέλεχος ξενοδοχειακών μονάδων.
Ο κ. Δημήτρης Σούκουλης είναι εκπαιδευτικός Τουρισμού και διοικητικό στέλεχος ξενοδοχειακών επιχειρήσεων.
