Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εργοδοτών βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος…
Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο στάθηκε η ανάρτηση ενός φίλου σε μια σελίδα για ξενοδοχοϋπαλλήλους, η οποία δυστυχώς αναδεικνύει για άλλη μια φορά τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στη χώρα μας… Την παραθέτω αυτούσια:
«Παραμονή Χριστουγέννων στις Κάτω Χώρες, αρρώστησε ένας συνάδελφος και έρχεται αγχωμένος ο υπεύθυνος και με ρωτάει αν μπορώ να ”πάρω” και τα έξι τραπέζια από το πόστο του. Του απάντησα καταφατικά. Στα 12 τραπέζια έγινε ένα ”γέμισμα” όλο το βράδυ, δηλαδή σέρβιρα περίπου 30-35 πελάτες πολύ χαλαρά, καθώς είχα και δύο βοηθούς. Στο τέλος της βραδιάς και ώρα 23:00 έρχεται ο Ολλανδός εστιάτορας να με ευχαριστήσει και να μου ζητήσει συγγνώμη για το φόρτο εργασίας που έπρεπε να υποστώ (για το οποίο βέβαια πληρώθηκα επιπλέον). Μου υποσχέθηκε, μάλιστα, ότι δεν θα επαναληφθεί ξανά!».
Ο φίλος μου, ενθυμούμενος (τραυματικές) εμπειρίες που έχει βιώσει στην Ελλάδα (με καθημερινά 12ωρα, τρελό φόρτο εργασίας, απίστευτη πίεση και ελάχιστες αμοιβές), έχει μείνει στήλη άλατος. Τον εντυπωσίασε η στάση του ανθρώπου αυτού.
Την ίδια στιγμή, όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, στην Ελλάδα πέρυσι υπήρχαν περίπου 60.000 θέσεις κενές στον κλάδο της φιλοξενίας (όχι πώς φέτος τα πράγματα θα είναι καλύτερα), με πολλούς ξενοδόχους πλέον να αναζητούν εργαζόμενους από το εξωτερικό. Το πόσο αυθεντική θα είναι η εμπειρία που θα παρέχουν στους επισκέπτες είναι ένα ζήτημα που προφανώς δεν τους απασχολεί.
Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εργοδοτών βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος… Μπορούν να πάρουν, ωστόσο, πολύτιμα μαθήματα από αυτόν τον Ολλανδό εστιάτορα. Τι έκανε λοιπόν αυτός ο τύπος (όπως και αρκετοί άλλοι στο εξωτερικό) που δεν κάνουν οι (περισσότεροι) δικοί μας;
Πρώτα από όλα, ρώτησε («μπορείς να καλύψεις το κενό;»), δεν απαίτησε. Δεύτερον, είπε «ευχαριστώ» (μαγική λέξη – πόσο σπάνια, αλήθεια, την ακούμε). Τρίτον, ζήτησε αυθεντική συγγνώμη (μια ακόμα μαγική λέξη – πόσο σπάνια, αλήθεια, την ακούμε και αυτή). Τέταρτον, υποσχέθηκε ότι αυτό δεν θα συμβεί ξανά… Πέμπτον, τον αντάμειψε (αν και αυτό, όπως μου είπε ο φίλος μου, ήταν το λιγότερο).
Ο άνθρωπος αυτός δεν έβλεπε τον υπάλληλο σαν αναλώσιμο, αλλά σαν συνεργάτη. Αναγνώρισε και επιβράβευσε τη δουλειά του, επέδειξε ενσυναίσθηση και έδειξε ότι τον σέβεται… Τον έκανε να νιώσει σημαντικός. Τόσο απλά…
Ας εφαρμόσουν ορισμένα από αυτά και οι δικοί μας εργοδότες και θα εκπλαγούν από τα αποτελέσματα…
O Ιωάννης Πρωτοπαπαδάκης είναι συγγραφέας, καθηγητής και εισηγητής σεμιναρίων σε θέματα μάρκετινγκ, ποιοτικής εξυπηρέτησης και διαχείρισης παραπόνων. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και κατέχει MBA (Master of Business Administration) από το Cleveland State University. Έχει εργαστεί στο τμήμα μάρκετινγκ της Misko-Barilla, καθώς και από το 2000 έως σήμερα, ως καθηγητής μάρκετινγκ και ποιοτικής εξυπηρέτησης, στην τουριστική σχολή Le Monde. Είναι συνεργάτης της HotelTraining.gr.
