Ευθέως
Έτοιμοι προς προσγείωση!
Την Τετάρτη 28/3 είχα την ατυχία να βρεθώ
στην πορεία ενός “βιαστικού” ταξιτζή
και ενώ κινούμην με μοτοσικλέτα
με μικρή ταχύτητα και έχοντας προτεραιότητα,
αυτός προερχόμενος από κάθετη μικρή οδό παραβίασε
με μεγάλη ταχύτητα την προειδοποιητική πινακίδα
του STOP με αποτέλεσμα να συγκρουστώ στο πίσω
μέρος του ταξί και να σπάσω το χέρι μου στο ύψος
του αριστερού αγκώνα.
Τα όσα διαδραματίστηκαν στο ατύχημα
έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον, οδυνηρό
ομολογουμένως από κάθε πλευρά…
Α) Αφού με
βοήθησαν να σηκωθώ οι περαστικοί, και καθώς
προσπαθούσα να υπολογίσω… τις σωματικές μου
απώλειες με όση ψυχραιμία και κουράγιο μού
απέμειναν, ρώτησα τον ταξιτζή: “Γιατί
παραβίασες το STOP; Δεν πρόσεξες έστω ότι ερχόμουν
έχοντας προτεραιότητα;” Η άπαντησή του με
άφησε άναυδο: “Σε είδα, αλλά νόμισα ότι θα
προλάβω να περάσω!”
Β) Προσπάθησα επί
δέκα ολόκληρα λεπτά να επικοινωνήσω με την
Τροχαία προκειμένου να καταθέσουμε για το
συμβάν. Μετά από δέκα λεπτά και καθώς ακουγόταν
το γνωστό τηλεφωνικό μήνυμα “είστε σε γραμμή
προτεραιότητας, παρακαλώ περιμένετε”, για
καλή μου (όπως νόμισα αρχικά) τύχη, εμφανίστηκε
τυχαία ένα περιπολικό της αστυνομίας και όταν
τους ενημέρωσα για το συμβάν, μου απάντησαν “εμείς
έχουμε έρθει στο ίδιο σημείο για υπόθεση
παράνομου παρκαρίσματος”. Όταν τους είπα
ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω με την Τροχαία και
τους παρακάλεσα να επικοινωνήσουν υπηρεσιακά με
τον ασύρματο, αυτοί μού απάντησαν να τηλεφωνήσω
εκ νέου γιατί εκείνη τη στιγμή άλλαζε η βάρδια
και επομένως θα έπρεπε να διαθέτω ιώβειο υπομονή
Γ) Καθώς οι
πόνοι γίνονταν όλο και πιο έντονοι, παρακάλεσα
τον ιδιοκτήτη ενός παρακείμενου καφενείου (το
ατύχημα πραγματοποιήθηκε ακριβώς στην είσοδο
του καφενείου και ο ιδιοκτήτης του ήταν αυτόπτης
μάρτυρας) να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο του
καταστήματος προκειμένου να έρθω σε επαφή με την
Τροχαία. Η απάντηση του ιδιοκτήτη του καφενείου
με άφησε επίσης άναυδο: “Δεν μπορώ να σας
παραχωρήσω το τηλέφωνο γιατί είναι ώρα αιχμής
για τις παραγγελίες των τοστ!”
Δ) Αφού μετά από
αρκετή ώρα ήρθε τελικά η Τροχαία και αμφότεροι
(εγώ και ο ταξιτζής) δώσαμε κατάθεση, το
ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ με οδήγησε στο “Λαϊκό
Νοσοκομείο” Αθηνών, όπου αφού περίμενα για πολλή
ώρα, τελικά μία γιατρός μού υπέδειξε μία καρέκλα
για να καθίσω ώστε να μου δέσει το χέρι. Μόλις
κάθισα στην καρέκλα, ήρθε μία νοσοκόμα και μου
ζήτησε να αλλάξω κάθισμα. Αφού σηκώθηκα και πήγα
σε άλλη καρέκλα, η νοσοκόμα κάθισε στην αρχική
δική μου για να φάει το κρουασάν της!
Μπορεί μεν οι υποδομές της χώρας μας να
εκσυγχρονίζονται, η νοοτροπία όμως των
Ελλήνων διαχρονικά παραμένει η ίδια. Κι ας
είπε ο πρωθυπουργός στα πρόσφατα εγκαίνια του
αεροδρομίου των Σπάτων “έτοιμοι προς
απογείωση”. Η σκληρή ελληνική
πραγματικότητα μάς προσγειώνει καθημερινά!
