Ευθέως
Το αεροδρόμιο των Σπάτων ανοίγει…
…Μόλις θα φτάσει εκεί το πρώτο
αυτοκίνητο. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο
αυτό, όμως είναι πραγματικότητα και μία ακόμη παγκόσμια
(ελληνικής έμπνευσης όμως) πρωτοτυπία:
τα εγκαίνια ενός αεροδρομίου εξαρτώνται από τα
…αυτοκίνητα και ειδικότερα από τον χρόνο
μετάβασης των επιβατών προς τα Σπάτα. Και βέβαια
δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού το
αεροδρόμιο των Σπάτων για τα πρώτα χρόνια
λειτουργίας του τείνει να εξελιχθεί σε έναν
ακόμη τόπο μαρτυρίου και δοκιμασίας των (ήδη
ρεταλιασμένων) νεύρων των κατοίκων της Αθήνας.
Το πόσο της επιφάνειας τελικά είμαστε
ως λαός φαίνεται χαρακτηριστικά κι από το
ακόλουθο γεγονός: Ενώ δεν επιλύθηκαν βασικά
προβλήματα της λειτουργίας του αεροδρομίου των
Σπάτων, οι ιθύνοντες νόες αποφάσισαν να
διοργανώσουν μια glamour βραδιά για την παρουσίαση
των εταιρικών στολών του διεθνή αερολιμένα
“Ελευθέριος Βενιζέλος” και της κολεξιόν
Aslanis-Καλοκαίρι 2001. Είμαι σίγουρος ότι ο καμπανίτης
οίνος θα έρευσε άφθονος, ενώ επίσης το
χαβιάρι και τα άλλα τερψιλαρύγγια εδέσματα θα
είχαν την τιμητική τους.
Μάλιστα. Διοργανώνουμε επίδειξη μόδας
για την παρουσίαση των στολών του αεροδρομίου, τη
στιγμή που μέχρι σήμερα Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
(10:30 το πρωί) δεν ανακοινώθηκε η επίσημη
ημερομηνία έναρξης. Την ημερομηνία θα την
ανακοινώσει εντός της ημέρας ο πρωθυπουργός στη
Βουλή, λες και θα πει τα αποτελέσματα για τα
Όσκαρ… Ξεχνάμε φαίνεται πολύ εύκολα ότι μέχρι
πριν από 1-2 μήνες όλοι έλεγαν ότι “ορίστε,
είμαστε οι πρώτοι, είμαστε τέλειοι, το αεροδρόμιο
θα λειτουργήσει κανονικά”. Όταν βγήκε ο Κ.
Μητσοτάκης και είπε ότι στον ορίζοντα
διαφαίνεται μία ακόμη κραυγαλέα “ευκαιρία”
από τους ξένους για ρεζίλεμα της χώρας μας
διεθνώς, όλοι με μία ομοβροντία δηλώσεων βγήκαν
και είπαν ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι Κασσάνδρα.
Επίσης μάλιστα: Ένας άνθρωπος που ομολογεί το
προφανές γίνεται …Κασσάνδρα.
Επιτρέψτε μου να επανέλθω όμως για λίγο
ακόμη στο θέμα της παρουσίασης των στολών και
ειδικότερα στην επικοινωνιακή πολιτική
αυτού του γεγονότος. Το δελτίο Τύπου που
διανεμήθηκε περιέχει – μεταξύ άλλων – τα ακόλουθα
(τα μεταφέρω αυτολεξεί): “Στο Διεθνή Αερολιμένα
Αθηνών, ‘Ελευθέριος Βενιζέλος’, τη Δευτέρα 5
Φεβρουαρίου 2001 η Advance Communication οργάνωσε ένα εντυπωσιακό
show που εξέπληξε τους 2,500 παρευριθέντες,
Πολιτικούς, Επιχειρηματίες Καλλιτέχνες &
Επώνυμους της Αθήνας. Ένα ατμοσφαιρικό τρίο
εγχόρδων της Λυρικής Σκηνής, υποδέχτηκε
τους προσκεκλημένους. Μέσα από μία άρτια
οργάνωση και σε μία glamour ατμόσφαιρα υψηλής
ραπτικής, ο διάσημος σχεδιαστής Μόδας Μιχάλης
Ασλάνης, παρουσίασε τις εταιρικές στολές του
Αεροδρομίου…”. Δεν ξέρω αν το …τσιμπήσατε
εκείνο το “παρευριθέντες”, αλλά εμένα μού
έβγαλε το μάτι, όπως επίσης και τα άλλα λάθη στο
σύντομο δελτίο Τύπου. Καλή και η glamour ατμόσφαιρα
και το τρίο εγχόρδων της Λυρικής Σκηνής, αλλά και
λίγος σεβασμός προς την ελληνική γλώσσα και
τελικά προς τους αποδέκτες του δελτίου Τύπου δεν
νομίζω ότι βλάπτουν…
Είπαμε: πρώτα το φαίνεσθαι
(εξάλλου, δηλώνεται σαφέστατα με τη λέξη “show”)
και μετά η ουσία. Θα μου επιτρέψετε να παρομοιάσω
– αν και κάπως άκομψα, ομολογουμένως – την
πρωθύστερη αυτή κίνηση με αυτό που λέει η λαϊκή
παροιμία: “Αυτός αγόρασε πρώτα το σαμάρι και
μετά ψάχνει ν’ αγοράσει γάιδαρο”.
Βέβαια, ο μόνος που δείχνει να βρίσκεται
κυριολεκτικά στον κόσμο του είναι ο Κ.
Λαλιώτης. Σε κάθε ευκαιρία, βγάζει τους
περίφημους χάρτες και τα σχέδιά του και
παρουσιάζει τα τρικ, με τα οποία μπορεί
κάποιος να φτάσει σύντομα στο αεροδρόμιο. Και ενώ
οι τηλεοπτικοί σταθμοί οργάνωσαν πολλά τέτοια
δοκιμαστικά “ταξίδια” προς το αεροδρόμιο των
Σπάτων και υπολόγισαν τον απαιτούμενο χρόνο
μετάβασης σε 2 ώρες, ο κ. Λαλιώτης τον βγάζει …35-45
λεπτά. Τώρα πώς γίνεται αυτό, μην με ρωτάτε. Εγώ
δεν έχω τέτοιους χάρτες για να σας βοηθήσω.
Ανεκδιήγητη, βέβαια, είναι και
η δήλωση του υπουργού Μεταφορών κ. Βερελή,
ο οποίος δήλωσε: “Γιατί βιάζεστε τόσο για το νέο
αεροδρόμιο; Τόσα χρόνια κάναμε με το παλιό
αεροδρόμιο του Ελληνικού, δεν πειράζει να
περιμένουμε και λίγο ακόμη”! Πέρα από τα
ευτράπελα που συνοδεύουν την υπόθεση του νέου
αεροδρομίου των Σπάτων, η ουσία πάντως πιστεύω
πως παραμένει η εξής: Ενώ η Ελλάδα είχε μία πρώτης
τάξεως ευκαιρία για να αποδείξει ότι όντως είναι
σοβαρό κράτος, δουλεύει με μεθοδικότητα και
προγραμματισμό (σκεφθείτε να μην είχαμε και τη
γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία Hochtief…) και
γνωρίζει τη βαρύτητα των λόγων και των
υποσχέσεων, για άλλη μια φορά ακολούθησε τη
γνωστή φιλοσοφία του “Δεν βαριέσαι”…
