Πώς μπορεί ένα κράτος και ένα Υπουργείο Τουρισμού να ξεπουλούν την εκπαίδευση ενός νευραλγικού επαγγέλματος στον τομέα του τουρισμού;
Δεν είναι τυχαίο, ότι παρ’όλες τις διαβεβαιώσεις ότι δε θα υπάρξουν άλλα ταχύρρυθμα, παρ’όλες τίς κινήσεις -και καλά- για το άνοιγμα των σχολών, συνεχίζεται ουσιαστικά η πώληση της επαγγελματικής ταυτότητας ξεναγού – γιατί περί αυτού πρόκειται.
Δεν έχω δει πουθενά, σε κανένα επάγγελμα, να μπορεί κάποιος, έναντι αντιτίμου καί υποτυπώδους θεωρητικής εκπαίδευσης, να μπορεί να αποκτήσει επαγγελματική άδεια. Κανένας δεν μπορεί να γίνει ηλεκτρολόγος με θεωρητικά μαθήματα δύο μηνών καί πληρωμή 1.000 ευρώ. Κανένας δέ μπορεί νά γίνει μηχανικός έτσι (άσχετα από το πόσα διπλώματα μπορεί νά έχει). Αναρωτιέμαι ποια είναι αυτά τα ισχυρά λόμπι (πράκτορεςπού θέλουν νά ρίξουν τά μεροκάματα στα τάρταρα; πανεπιστήμια που βγάζουν λεφτά και, βέβαια, αδιαφορούν για το αν παρέχουν ουσιαστική επαγγελματική εκπαίδευση;
Και πώς μπορεί ένα κράτος και ένα Υπουργείο Τουρισμού να ξεπουλούν την εκπαίδευση ενός νευραλγικού επαγγέλματος στον τομέα του τουρισμού; Οι αγαπητοί συνάδελφοι τών προηγούμενων ταχύρρυθμων, που θεωρούσαν -και αρκετοί ακόμα θεωρούν- ότι τους πολεμούν, αισθάνονται ήσυχοι; Αν κάθε χρόνο βγαίνουν 120 νέοι ξεναγοί, στην πλειοψηφία τους αγγλόφωνοι – γαλλόφωνοι, θεωρούν ότι η δουλειά τους είναι εξασφαλισμένη; Ότι τα μεροκάματά τους είναι ασφαλή; Μήπως τα μεροκαματα θα κατρακυλούν όσο προστίθενται νέοι -ουσιαστικά άνεργοι- ταχύρρυθμοι; Εξακολουθούν να θεωρούν σωστό το σύστημα αυτό; Και πόσοι αγγλόφωνοι, γαλλόφωνοι, άντε και ιταλόφωνοι, χωράνε στην αγορά, που ήδη αντιμετωπίζει υψηλή ανεργία;
Ή μήπως, τώρα που βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του ουράνιου τόξου θα θεωρήσουν ότι τό σύστημα αυτό τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία, στην απαξίωση του έρμου αυτού επαγγέλματος, ο οποίο όλοι θεωρούν ότι είναι μια εύκολη υπόθεση, που μπορούν νά κάνουν; Μήπως δεν είναι λύση η ανεπιτυχής προσπάθεια του ανίκανου κράτους να δώσει δουλειά στους άνεργους πτυχιούχους που αυτό δημιούργησε;
Μήπως καταλαβαίνουν τώρα ότι, αν δεν είναι επαγγελματική επιλογή, γίνεται πάρεργο, το οποίο βέβαια απαξιώνεται καθημερινά; Πόσοι μπορούν σήμερα νά ζήσουν μέ 60 καί 80 μεροκάματα το χρόνο; Μήπως έπρεπε να αφεθεί το επάγγελμα σε αυτούς που ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ να το σπουδάσουν ως καριέρα ζωής καο όχι να γίνεται “καρότο” σε αυτούς που το θεωρούν προσωρινή κατάσταση μέχρι νά διοριστούν, να βρουν αντίστοιχο αυτού που σπούδασαν;
Πολύ θα ήθελα να ακούσω την αποψή τους καί κατά πόσο θεωρούν ότι η ξεναγική άδεια που πήραν έχει αντίκρισμα. Κατά πόσο θεωρούν ότι τα ταχύρρυθμα πρέπει να συνεχιστούν, ακόμα ίσως και να αυξηθούν σε αριθμό.
Ο Κρίτων Πιπέρας είναι πρόεδρος του Σωματείου Διπλωματούχων Ξεναγών.
Ο κ. Κρίτων Πιπέρας είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξεναγών (ΠΟΞΕΝ).
