Με ή χωρίς παρωπίδες;
Η τουριστική Ελλάδα “πληγώνει” τελικά ή όχι;
Πολλές φορές αναρωτήθηκα στο
πρόσφατο παρελθόν, αν τελικά η ρήση του
νομπελίστα ποιητή μας ” όπου κι αν πάω η
Ελλάδα με πληγώνει… ” ισχύει ή όχι και
για τον τουρισμό μας.
Αν δεχθούμε – και θα ήταν άτοπο κατά
την ταπεινή μου γνώμη να μη το δεχθεί κάθε
καλόπιστος πολίτης – ότι τα πικρά αυτά λόγια
έχουν γενική ισχύ για τον τόπο μας, το
ζήτημα που αναφύεται είναι εάν και κατά
πόσον ισχύει κάτι τέτοιο για τον τουρισμό,
ο οποίος ούτως ή άλλως αποτελεί τον μοναδικό
πραγματικό οικονομικό πόρο για τη χώρα
μας !
Η πλευρά που επιθυμώ να θίξω
σήμερα σ΄ αυτό εδώ το άρθρο αφορά την πλευρά
του Έλληνα τουρίστα, που ταξιδεύει στον
τόπο του με πολλές αιτίες και αφορμές (λ.χ.
διακοπές, περιήγηση, αναψυχή, επαγγελματικά θέματα,
κ.ο.κ.) και γίνεται κοινωνός της υπάρχουσας
πραγματικότητας σε όλες τις διαστάσεις της.
Την πλευρά του αλλοδαπού τουρίστα, θα
την περιγράψω σε κάποιο μελλοντικό άρθρο
μου.
Όντας ο ίδιος τουρίστας πολλές φορές
μέσα στο 2002 για διαφορετικούς λόγους (επαγγελματικούς,
διακοπών, οικογενειακούς, αναψυχής) είχα
την ευκαιρία, να επισκεφθώ την πανέμορφη
χώρα μας από το ένα άκρο στο άλλο (από την
Κάρπαθο στην Καστοριά και στην Κοζάνη, από
τη Βέροια και τη Λεπτοκαρυά μέχρι την
ορεινή Ναυπακτία και την Φωκίδα, από τη
Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και τη Λαμία μέχρι τα
παραλιακά χωριά του Πατραϊκού και του
Κορινθιακού Κόλπου, από την Καλαμάτα μέχρι
την Ηγουμενίτσα), για να αναφερθώ σχηματικά στα
κυριότερα εξ’ αυτών.
Οι διαπιστώσεις μου από όλη
αυτήν εμπειρία, μπορούν να συνοψισθούν στα
ακόλουθα χαρακτηριστικά σημεία, τα οποία σε
κάθε περίπτωση αφορούν την όλη τουριστική πολιτική
και εκπαίδευση του τόπου μας :
1) ότι όπου υπάρχει αναπτυγμένος
ή ημι-αναπτυγμένος τουρισμός, το σέρβις
των πελατών έξω από ξενοδοχειακό
κύκλωμα υποχωρεί αισθητά έως
απαράδεκτα, με αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια
των ντόπιων τουριστών,
2) ότι στις ίδιες περιοχές
το σέρβις των εστιατορικών-επισιτιστικών
επιχειρήσεων υστερεί ποιοτικά σε
μεγάλο βαθμό, προσφέροντας μεγάλα πιάτα με
απίστευτες “γαρνιτούρες” και μικρή ή
κακή ποιότητα του κυρίως πιάτου στη συντριπτική
πλειοψηφία των περιπτώσεων,
3) ότι στις περιπτώσεις αυτών
των τουριστικών περιοχών είναι
πασιφανής και συνήθως πρόδηλη η αισχροκέρδεια
πολλών και διαφορετικών εξω-τουριστικών παραγόντων
της οικονομικής ζωής (λ.χ. ταξιτζήδων,
περιπτεράδων, βενζινοπωλών, φωτογράφων και
τόσων άλλων), που με την καθιέρωση του ευρώ
επιτάθηκε ακόμη περισσότερο, καθώς η
παντελής αδυναμία της επίσημης πολιτείας
στο θέμα ελέγχων έχει αποθρασύνει τους
πάντες,
4) ότι στα σημεία αυξημένης τουριστικής
υποδοχής ο ντόπιος τουρίστας
αντιμετωπίζεται ως παρίας ή ως επισκέπτης
δεύτερης επιλογής, που συνήθως δεν
αντιδρά σε οτιδήποτε του προκύπτει, μιας
και ο τελικός στόχος είναι ” να μην
χαλάσουμε τις διακοπές μαλώνοντας,
εκνευριζόμενοι και δυσανασχετώντας”,
5) ότι είναι κοινή διαπίστωση
ότι στις περιοχές αυτές απουσιάζει
σε μεγάλο βαθμό η εν γένει τουριστική
παιδεία και ιδίως η λεγόμενη τουριστική
επαγγελματική συνείδηση έξω από τον
θεσμοθετημένο τουρισμό, με αποτέλεσμα την
έντονη δυσανασχέτηση των ιθαγενών
τουριστών σε πολλές περιπτώσεις,
6) ότι στις αναπτυγμένες
τουριστικές περιοχές ο Έλληνας
τουρίστας στη συντριπτική πλειοψηφία των
περιπτώσεων αισθάνεται “ανυπεράσπιστος”
στην ίδια του τη χώρα μπροστά σε όλους
αυτούς που άμεσα κυρίως έμμεσα όμως
υποτίθεται, ότι εκφράζουν την επίσημη
τουριστική πολιτική…
Αυτή η τουριστική Ελλάδα
ασφαλώς και δίχως καμία αμφιβολία πληγώνει,
δικαιώνοντας τον ποιητή !
Υπάρχει και μία άλλη Ελλάδα
λιγότερο τουριστική, λιγότερο αναπτυγμένη,
αλλά σαφέστατα καλύτερη, με την
οποία θα ασχοληθώ στο επόμενο άρθρο μου.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ :
1. Για όσους επικοινωνούν μαζί
μου για την ημερίδα της τουριστικής
εκπαίδευσης τα νέα είναι καλά. Η ημερίδα
θα οργανωθεί από την ” Ακαδημία
Τουριστικών Ερευνών και Μελετών ” (ΑΤΕΜ)
τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2002, ώρα 10.00΄ – 14.30΄
στο Ξενοδοχείο St. George Lycabettus. Οι
ενδιαφερόμενοι θα πρέπει, να έλθουν σε
επαφή μαζί μου μέχρι τη Δευτέρα 16/9/2002 με E-mail
ή στο κινητό μου 0973 – 996732, εφ΄ όσον πρόκειται
για εκπροσώπους τουριστικών εκπαιδευτικών
φορέων.
2. Ευχαριστώ την κ. ¶ννα
Χατζηχρήστου (μεταπτυχιακή φοιτήτρια
Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων ΕΑΠ), η
οποία με E-mail της στις 2/8/02, με παρατήρησε –
για την παράλειψή μου στα δύο άρθρα μου για
την Ελληνική Τουριστική Εκπαίδευση – ότι
δεν ανέφερα το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα στη
Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων του
Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Ήταν όντως παράλειψή μου στα άρθρα
μου, που οφείλεται στη γενική άγνοια των
ενδιαφερομένων, απόρροια της έλλειψης
ορθολογικών Δημοσίων Σχέσεων του ΕΑΠ και
όχι μόνο στον τουρισμό. Παρ’ όλα αυτά
πάντως στην ημερίδα της 18/11/2002 το ΕΑΠ μπορεί
να είναι παρόν, εάν και εφόσον
εκπρόσωποί του το επιθυμούν. Ούτως ή
άλλως το ζήτημα των σπουδών (και δη μεταπτυχιακών!)
του ΕΑΠ είναι όντως αρκούντως σοβαρό, για να
συζητήσουμε τη δουλειά που γίνεται, τους
διδάσκοντες και τα προσόντα τους, την
επαγγελματική τους εμπειρία, τη συγγραφική
τους δραστηριότητα και κυρίως το Πρόγραμμα
Σπουδών και τη Μεθοδολογία της Εκπαίδευσης
και των Εξετάσεων των φοιτώντων. Ας τα δούμε
και όλα αυτά δημοσίως και χωρίς παρωπίδες
!
3. Δυστυχώς τα εφετινά
αφιερώματα στην ελληνική τουριστική
εκπαίδευση των δύο κύριων περιοδικών του
χώρου: α) Τουριστική Αγορά και β) Τουρισμός
και Οικονομία ήταν ιδιαζόντως άτοπα. Αντιλαμβάνομαι
το όλο διαφημιστικό περιεχόμενο των
φακέλων για τις εκδόσεις, δεν
αντιλαμβάνομαι όμως την αποχή από
την πραγματική διερεύνηση ενός τόσο
σημαντικού θέματος με τόσες διαστάσεις,
προεκτάσεις όσο και συνέπειες …
